Blikjes, fluitjes, ophangveren van locomotieven, porseleinen kommen, pingpong balletjes, gedroogde agavebladeren, sponzen, staaldraad, takken, papierfolie, plastic zakken, zilverpapier, roze handschoenen, een piano, ballonnen, emmers, veren, water, restjes, kiezels, bloempotten, een gitaar, metalen buizen, boomzaden, parels, bamboestokken, boomstammen, botten, stenen, een stofzuiger, … In hun performances maken Rie Nakajima en Pierre Berthet veelvuldig gebruik van eerder banale objecten en voorwerpen die ze aantreffen in de omgeving van de tentoonstellingsruimte en die ze vervolgens op minimalistische wijze gebruiken om de ruimte sonisch te transformeren.
Rie Nakajima en Pierre Berthet bedachten verschillende manieren om objecten te laten trillen. Akoestische schaduwen dansen in het rond: het zijn onzichtbare luchtvolumes die voortdurend veranderen, bewegen in de ruimte, binnendringen in de meest geheime plekken en in onszelf.
Een manier om dichter bij het innerlijke van objecten te komen is door naar ze te luisteren. In die mate dat je ze uiteindelijk zelfs wil aanmoedigen om op verschillende manieren geluiden te produceren en te resoneren: door te slaan, te strelen, te schudden, te schrapen, te krassen, te klauwen, te koken, te klappen, te rammelen, te schommelen, te gooien, te bewegen, te magnetiseren, te klemmen, te knijpen, te galvaniseren, te motoriseren, te buigen, te blazen, te tokkelen, op te warmen, te laten stromen, te bevriezen, te laten vallen, te laten druppelen. Door te verbinden, te rollen, te mengen, uit te breiden, of te zingen…
Tijdens deze verrassende performance gaan de artiesten ook in dialoog met de door Berthet gerealiseerde shishi-odoshi, die als tijdelijke installatie tijdens het ganse festival te zien en te horen is.
Rie Nakajima is een Japanse kunstenares die installaties en performances maakt die geluid produceren. Haar werken zijn meestal ontwikkeld in directe reactie op unieke architecturale ruimtes met behulp van een combinatie van kinetische apparaten en gevonden voorwerpen. Ze heeft veel geëxposeerd en opgetreden in het Verenigd Koninkrijk en daarbuiten. Sinds 2013 produceert ze Sculpture met David Toop. Samen met Keiko Yamamoto werkt ze aan het muziekproject O YAMA O, een project dat muziek zonder genre onderzoekt. Ze werkt samen met Pierre Berthet aan het project Dead Plants/Living Objects.
Pierre Berthet is een Belgische geluidskunstenaar, performer en muzikant. Berthet studeerde percussie aan het Conservatorium van Brussel en bracht veel tijd door in een klokkentoren, waar hij de beiaard leerde en naar de klanken luisterde. Wellicht beïnvloed door het werk van mensen als Alvin Lucier, Terry Fox en Paul Panhuysen begon hij langzaam verschillende objecten en instrumenten te verlengen met lange staaldraden die verbonden waren met in de ruimte hangende resonatoren. Hij leerde ook veel door enkele jaren te spelen met Arnold Dreyblatt’s Orchestra of Excited Strings, en ook van zijn duetten met Frederic Le Junter (co-auteur van de installatie Soundcloud. La Pluie Joyeuse). Sinds de jaren 1990 exposeert Berthet geluids- en visuele installaties voor binnen en buiten, die, aangepast aan de plaats waar ze worden tentoongesteld, ook materiaal bevatten voor live optredens. Rond 2000 begon hij verschillende manieren te onderzoeken om muziek te maken met omgekeerde stofzuigers. In 2010 startte hij met de uitvoering van een stuk van Tom Johnson voor vijf klinkende Galileïsche pendels, en in 2012 begon hij dode planten mechanisch te doen schudden. Dankzij Rie Nakajima ontdekte hij het gebruik van batterijen, zodat de motoren, vrij van kabels, de planten niet alleen laten schudden, maar ze soms ook in de ruimte laten bewegen (auto-mobielen). Sinds 2013 treedt hij samen met Rie Nakajjima op onder de naam Dead Plants/Living Objects.
Van Pierre Berthet is ook de permanente klankinstallatie Houses of Sound te bezichtigen in Het Klankenbos.
